Rozdział 1 - Śmierć to za mało

Dni mijały, jednak wieści z szpitala świętego Munga nie były najlepsze. Praktycznie w ogóle ich nie było, jedyne czego przyjaciele Harry’ego dowiedzieli się to to, że stan ich nastolatka nadal jest krytyczny, a szanse na jego przeżycie maleją z dnia na dzień. Rodzina Weasley'ów , Hermiona oraz Remus zamieszkali u Syriusza przy Grimmauld Place 12, ponieważ stąd mieli najbliżej do szpitala w którym przebywał Wybraniec. Niewiedza była najgorsza.

Pewnego ranka Remus zobaczył Syriusza, walącego z bezsilności pięściami w ścianę. Gdy Black poczuł na sobie wzrok, obrócił się momentalnie z łzami w oczach.

- Remusie, a co będzie jeśli go stracimy? Nikt mi wtedy nie pozostanie... Straciłem już Jamesa i Lily, teraz Harry... Boże, jak ja się o niego boje - Syriusz stracił całkowicie panowanie nad sobą i rozpłakał się jak małe dziecko.

- Nie stracimy go Syriuszu. Harry to silny chłopak, na pewno z tego wyjdzie. Jestem tego tak  samo pewny, jak tego, że w grudniu nadejdą święta. Bardziej boje się o jego stan psychiczny. Tortury Voldemorta są chyba czymś najgorszym, a on oprócz tych tortur przeżył jeszcze inne. Dodatkowo Bellatrix dorzuciła od siebie kilka mocnych klątw- powiedział Remus z pustką w oczach.

Na samo wspomnienie o kobiecie Syriusz poczerwieniał ze złości.

- Kiedyś zabije tę sukę bez żadnego zahamowania. Będzie zdychać tak długo, aż padnie w męczarniach za to, co zrobiła Harry’emu - odpowiedział brunet. Nagle obrócił się na pięcie i wybiegł z pokoju. Remus czuł, że głoś przyjaciela znowu się łamie.

W tym samym czasie w szpitalu świętego Munga siedziała dziewczyna z burzą kasztanowych włosów na głowie. Patrzyła wciąż na tą bladą twarz nie wierząc w to, co się dzieje. Jej najlepszy przyjaciel, Harry Potter, leży tu i umiera?

Nie... - od razu odgoniła tą myśl ze swojej głowy - Harry jest twardy, zawsze pakował się w kłopoty, ale wychodził z nich ogromną ręką. Tak będzie i teraz była tego pewna, jednak cień strachu zawsze pozostawał.

Chwyciła go za rękę i mówiła do niego cicho. Nie wiedziała, czy ją słyszy czy też nie, ale nie było to dla niej teraz takie ważne.

- Harry, wróć do nas, obudź się wreszcie, ta niewiedza nas dobija. Nie możesz nas teraz zostawić, potrzebujemy cię. Nie, nie potrzebujemy cię jako Wybrańca, potrzebujemy cię jako człowieka, naszego przyjaciela. Wszyscy na ciebie czekamy, Harry. Proszę cię, obudź się. - Gdy to mówiła, nawet nie spostrzegła, kiedy po jej policzkach zaczęły spływać słone łzy. Puściła jego rękę i wyszła, deportując się do domu przy Grimmauld Place. Nie zauważyła, że gdy puszczała jego rękę, Harry delikatnie zaciskał palce, jakby nie chciał, by nie przestawała do niego mówić.

Następnego ranka do domu na śniadanie wpadł Dumbledore, obwieszczając wszystkim, że Harry się obudził. Wszyscy oszaleli ze szczęścia, jednak po słowach dyrektora ich optymizm prysł jak bańka mydlana.

- Owszem, Harry się obudził, ale jest z nim źle. Pod względem fizycznym będzie dochodził do siebie, jednak z psychiką jest wrakiem człowieka. Nie chce nikogo widzieć - Rzekł dyrektor wychodząc.

Syriusz złapał się za głowę, słysząc słowa dyrektora. Jednak przypuszczenia Remusa były słuszne.

- To co teraz będzie? Wróci dawny Harry? - Zapytał sam siebie w myśli.

Hermiona pierwsza wstała od stołu, nie czekając na nic, oraz nic nikomu nie mówiąc deportowała się do szpitala. Po cichu weszła do sali i zobaczyła śpiącego przyjaciela. Automatycznie pogłaskała go lekko po włosach, a w jej oczach zaszkliły się łzy.

- Mówiłem, że nie chce nikogo widzieć - powiedział Harry tak lodowatym głosem, że Hermionę aż ciarki przeszły po plecach.

- Harry, ucieczka od rozmowy nie jest wyjściem, nie możesz się zamykać przed całym światem. Daj sobie pomóc, nie zostawimy cię samego, nawet na to nie licz - szepnęła Hermiona płaczliwym głosem.

Harry obrócił głowę w jej stronę, a ją aż przeraził ten widok. Nie, nie przeraził jej widok ran na twarzy, przeraziły ją te czerwone błyski w oczach.

- Wiesz co widziałem, gdy byłem nieprzytomny, Hermiono?! - Zapytał Potter tak zimnym głosem, że znowu zebrało jej się na płacz. Pokręciła przecząco głową.

- Non stop widziałem ten jego brzydki ryj, wyginający się w ironicznym uśmiechu gdy rzuca na mnie coraz to gorsze klątwy. Jego śmierć to będzie dla mnie za mało. Zemsta nie będzie wystarczająca. Zadam mu tyle bólu, ile on nie jest sobie w stanie wyobrazić - Wysyczał Wybraniec i znowu obrócił głowę w kierunku okna, dodając jeszcze - Słyszałem co do mnie mówiłaś, gdy tak tu leżałem. Dziękuje Ci Hermi, ale teraz przepraszam, chce zostać sam.

Hermiona westchnęła, pogłaskała go jeszcze po głowie i wyszła. Nie zobaczyła tego bólu w oczach Pottera. Jego przyjaciele chcieli mu pomóc a on sam się od nich odcinał.

Dziewczyna wpadła do domu ze łzami w oczach, nic nie odpowiadając na pytające spojrzenia przyjaciół. Szybko zamknęła się w swoim pokoju, rzuciła się na łóżko i zaczęła płakać w poduszkę.

Bała się o Harry’ego. Najbardziej martwiły ją te czerwone błyski, które widziała w jego oczach, oraz jego słowa. Zemsta nie będzie wystarczająca. Zadam mu tyle bólu ile on nie jest sobie w stanie wyobrazić... Te słowa odbijały się w jej umyśle jak mantra. Co Harry myślał, mówiąc jej te słowa? Przecież Harry nigdy nie był taki, w życiu nie chciał zadawać komuś bólu. Czy te tortury aż tak go zmieniły? Rozmyślając o tym, zasnęła nie wiedząc kiedy. Śnił jej się bardzo dziwny sen...

Była w Hogsmade. Uliczka była pusta, widziała tylko dwie postacie walczące ze sobą. Ku jej zdziwieniu i przerażeniu było to Harry i Bellatrix. Klątwy śmigały w każdą stronę, nie były to zwykłe zaklęcia, głównie te, które sprawiały ból. O niektórych nawet ona nie słyszała. Stała jak wmurowana, nie mogąc się ruszyć, gdy Lastrange padła przed Potterem bez różdżki, a jej przyjaciel wysyczał:

- Zabiłaś ją, a teraz ja zabije ciebie. Ale zanim dostąpię tego zaszczytu, troszkę się zabawimy... Crucio! - Krzyknął wybraniec a kobieta zaczęła wić się z bólu i krzycząc w niebogłosy - Potter przerwał zaklęcie pytając- Masz dość?! To nie wszystko zabawimy się jeszcze troszeczkę – Sectumsempra! - z brzucha kobiety buchnęła krew, a chłopak zaśmiał się tak, że aż ciarki przeszły przyjaciółkę po plecach - Crucio! - cruciatus na świeże rany dał podwójne działanie, kobieta zemdlała z bólu. Potter prychnął pod nosem, rozbudzając ją i podając jej eliksir torturujący. Z jej ust, nosa, uszu i oczu wydobyła się krew, a jej krzyk było słychać chyba aż w Hogwarcie. Potter uśmiechnął się do siebie. rzucając ostatnie zaklęcie.

- Avada Kedavra - Bellatrix już się nie poruszyła, a Harry padł na ziemie, trzymając się za głowę...

Hermiona obudziła się zlana potem z przerażeniem na twarzy.

Było popołudnie. Syriusz wszedł do jadalni. a za nim wkroczył Harry. Gdy przyjaciele rzucili się na niego by go wyściskać i wycałować. Harry uśmiechnął się jakoś dziwnie. Czy Syriuszowi wydawało się, czy ten uśmiech był jakiś taki sztuczny? Postanowił zapytać o to chrześniaka po skończonym posiłku.

- Harry, proszę cię, po obiedzie chodź pomóż mi w moim pokoju. Muszę coś zrobić, a wydaje mi się, że lepiej się na tym znasz ode mnie - rzekł Łapa do chrześniaka.

Harry chcąc nie chcąc zgodził się.

- Powiedz mi, Harry, nie cieszysz się że wróciłeś do domu? - Zapytał starszy, gdy usiedli na fotelach.

- Szczerze? - Zapytał młodszy patrząc prosto w oczy Łapie. Ten przytaknął głową - Cholernie się cieszę, ale też nie mogę sobie z tym wszystkim poradzić. Lekarze mówili mi, że ból może powrócić, ale niewiadomo z jaką siłą. Na dodatek to pieprzona ręka – spojrzał na lewą kończynę, która była w bandażu.

- Co z nią?

- Dostałem ciężką klątwą... Uzdrowiciele mówią, że ból będzie do końca życia... chociaż może niedługo przestanę...

- Co ty mówisz?! – przerwał. – Na pewno przeżyjesz tę wojnę!

Harry wpatrywał się w rękę przez jakiś czas, a potem kontynuował.

- Jestem rzekomym wybrańcem, okey, przeznaczenie zgotowało mi taki los i jestem gotowy stawić mu czoło, ale powiedz mi, jak? Ludzie wymagają ode mnie rzucenia Avady bez mrugnięcie okiem, ale ja tak nie potrafię, nie jestem morderca - Potter rozkleił się całkowicie, a Syriusz nic nie mówił twierdząc, że lepiej dla chłopaka będzie, gdy to wszystko wygada, niż będzie trzymał to w sobie.

- Harry - odezwał się w koncu Syriusz. - To jasne, że nie jesteś mordercą. Życie pisze różne scenariusze, tobie napisało jeden, którym można by było uraczyć wielu czarodziei. Jednak pamiętaj, Jelonku - Harry skrzywił się nieco z lekkim uśmiechem na ten zwrot, a Syriusz wyszczerzył się, widząc u chłopaka uśmiech pierwszy raz od jakiegoś czasu. Pierwszy prawdziwy szczery uśmiech. - Zawsze masz nas, masz mnie, Hermionę, Rona i jego rodzinkę, Remusa. Chyba nie muszę ci dalej wymieniać.

Harry niespodziewanie wstał, podszedł do chrzestnego i powiedział:

 -Kocham cię - wtulił się w niego, a w odpowiedzi Syriusz przytulił chrześniaka jeszcze mocniej, odpowiadając - Ja ciebie też.

Pogadali ze sobą jeszcze dobre pół godziny. Harry był Łapie bardzo wdzięczy, że mógł się mu wyżalić. Było mu lżej. Chłopak szedł właśnie do swojego pokoju, gdy natrafił na drzwi, na których pisało Biblioteka Rodzinny Blacków.  Sam nie wiedział co go podkusiło, aby tam wejść.

Gdy otworzył wielkie wrota, jego wzrok przykuł wielki regał podpisany Czarna Magia- obrona i atak. Nie zastanawiając się długo podszedł, zabrał pierwszą lepszą książkę z półki, schował pod bluzę i udał się do swojego pokoju, aby zagłębić się w lekturze.

Nie miał zielonego pojęcia, że ta książka aż tak zmieni jego życie i nastawienie do czarnej magii.

Mike